Lukas' evangelium 16
1 Han sa og til læresveinane: Det var ein gong ein rik mann som hadde ein hushaldar. Og folk kom til han og klaga på hushaldaren og sa at han øydde burt midelen hans.
2 Då kalla han hushaldaren for seg og sa til han: Kva er det no eg høyrer um deg? Gjer rekneskap for styringi di, for du kann ikkje standa fyre huset mitt lenger!
3 Hushaldaren tenkte med seg: Kva skal eg gjera, sidan herren min segjer meg ut or tenesta? Eg orkar ikkje å grava, eg skjemmest ved å tigga.
4 Jau, no veit eg kva eg vil gjera, so dei skal taka meg til seg når eg vert avsett!
5 So kalla han skuldmennene åt herren sin til seg, ein for ein, og sa til den fyrste: Kor mykje er du skuldig husbonden min?
6 Hundrad anker olje, svara han. Her hev du skuldbrevet ditt, sa hushaldaren; set deg ned og skriv snøgt femti!
7 So spurde han ein annan: Enn du, kor mykje er du skuldig? - Hundrad tunnor kveite, svara han. Her hev du skuldbrevet ditt; skriv: åtti! sa hushaldaren.
8 Og husbonden rosa den uærlege hushaldaren for di han hadde fare klokt åt. For denne verdsens born er klokare til å stella seg med sine jamlikar enn ljossens born er.
9 Og eg segjer dykk: Vinn dykk vener med den urettferdige mammon, so dei kann taka imot dykk i dei ævelege heimane når han tryt!
10 Den som er tru i smått, er tru i stort, og den som er uærleg i smått, er uærleg i stort.
11 Hev de no ikkje vore true med den urettferdige mammon, kven vil då tru den rette rikdomen åt dykk?
12 Og hev de ikkje vore true med det som høyrer andre til, kven vil då gjeva dykk noko de sjølve kann eiga?
13 Ingen tenar kann tena tvo herrar; for anten vil han hata den eine og halda av den andre, eller halda seg til den eine og vanvyrda hin. De kann ikkje tena både Gud og mammon.
14 Alt dette høyrde farisearane på, og pengekjære som dei var, bles dei åt det han sa.
15 Då sa han til dei: De er dei som fær folk til å tru at de er rettferdige; men Gud kjenner hjarta dykkar; for det som er høgt i folkeaugo, er ein styggedom for Gud.
16 Lovi og profetane rådde alt til Johannes kom; frå den tid hev evangeliet um Guds rike vore kunngjort, og kvar og ein bryt seg inn i det med makt.
17 Men det vil lettare henda at himmelen og jordi forgjengst enn at ein einaste prikk i lovi fell burt.
18 Kvar den som skil seg frå kona si og giftar seg med ei onnor kvinna, gjer hor, og den som gifter seg med ei som er skild frå mannen sin, gjer hor.
19 Det var ein gong ein rik mann; han klædde seg i purpur og fint lin og heldt gaman og fest dag etter dag.
20 Og ein fatig mann som heitte Lasarus, låg utmed porten hans, full av verkjesår,
21 og stunda etter å få metta seg med det som fall frå bordet åt rikingen; men jamvel hundane kom og sleikte såri hans.
22 So hende det at den fatige døydde, og englane bar han av stad og la han ved Abrahams barm. Den rike døydde og, og vart gravlagd.
23 Som han no slo upp augo sine i helheimen, der han låg og pintest, ser han Abraham langt burte og Lasarus innmed barmen hans.
24 Då ropa han: Far Abraham, gjer sælebot på meg! Send Lasarus, so han kann duppa fingertuppen sin i vatn og svala tunga mi! For eg lid fælt i den logen.
25 Abraham svara: Kom i hug, min son, at du fekk det gode du ynskte deg, i di levetid, og Lasarus like eins det som vondt var. Men no vert han trøysta her, og du lid vondt.
26 Og attåt alt det er det lagt ein stor avgrunn millom oss og dykk, so dei som vil fara herifrå yver til dykk, dei kann ikkje; ikkje heller kann nokon koma derifrå yver til oss.
27 Då sa den rike: So bed eg deg, far, at du vil senda han til farshuset mitt!
28 Eg hev fem brør, lat han vitna for dei, so ikkje dei og skal koma til denne pinslestaden!
29 Dei hev Moses og profetane, svara Abraham; dei kann høyra på dei.
30 Å nei, far Abraham! sa han; men kjem nokon til dei frå dei daude, so gjer dei bot.
31 Då sa Abraham: Høyrer dei ikkje på Moses og profetane, so trur dei ikkje heller um nokon stend upp frå dei daude.