«  Forrige kapittel   |   Velg et kapittel   |   Neste kapittel  »

Profeten Jesaja 42

1  Sjå min tenar, som eg styd, min utvalde som mi sjel hev hugnad i! Eg legg min Ande på han, rett* skal han føra ut til heidningfolki.

2  Han skal ikkje skrika og ikkje ropa, og han skal ikkje bruka mælet på gata.

3  Den brotne røyri skal han ikkje knasa, rjukande veiken skal han ikkje sløkkja; på rette måten skal han bera retten ut til dei.

4  Han trøytnar ikkje, og hans kraft skal ikkje brotna fyrr han fær grunnlagt rett på jordi; øylandi ventar på hans lov.

5  So segjer Herren Gud, som skapte himmelen og spana han ut, breidde ut jordi med vokstrane på, gjev ande til folket som bur på henne, og ånd til dei som ferdast der:

6  Eg, Herren, hev kalla deg i rettferd og teke deg i handi, og eg vil verna deg og gjera deg til ei pakt for folket, til eit ljos for heidningane,

7  so du skal opna blinde augo, føra fangar ut or fengslet og dei som sit i myrker, ut or fangehuset.

8  Eg er Herren, det er mitt namn, og eg gjev ingen annan mi æra eller dei utskorne bileti min pris.

9  Dei ting som er varsla fyrr, sjå, dei er komne, og no varslar eg nye ting; endå fyrr dei renn upp, forkynner eg dykk dei.

10  Syng Herren ein ny song, hans lov frå heimsens ende, de som fer ut på havet, og alt som i det er, de øyland og de som der bur!

11  Øydemarki med sine byar skal røysta i, tjeldbyane der Kedar* bur; dei som bur på fjellet, skal jubla, frå fjelltoppane skal dei ropa høgt.

12  Dei skal gjeva Herren æra og forkynna hans pris på øyane.

13  Herren skal draga ut som ei kjempa; eggja sin harm som ein stridsmann; han skal lyfta herrop, ja skrika; mot sine fiendar skal han té si makt:

14  Frå ævordsleg tid hev eg tagt, eg var still og tøymde meg sjølv. No vil eg skrika som kvinna i barnsnaud, eg vil supa etter anden og frøsa.

15  Eg vil leggja fjell og haugar i øyde og svida av alt grønt på dei, elvar vil eg gjera til land, og sjøar vil eg leggja turre.

16  Blinde vil eg leida på ein veg dei ikkje kjenner; etter stigar dei ikkje kjenner, vil eg føra dei; det myrke framanfor dei vil eg gjera ljost, og bakkeland til flate sletta. Dette er det eg vil gjera og slett ikkje lata vera.

17  Dei skal vika og verta storleg skjemde dei som lit på utskorne bilete, som segjer til støypte bilete: De er våre gudar.

18  De dauve, høyr! De blinde, lat upp augo og sjå!

19  Kven er blind, um ikkje min tenar*, og dauv som sendebodet mitt? Kven er blind som venen min, blind som Herrens tenar?

20  Mangt hev du set, men du gøymer det ikkje; han hev opne øyro, men høyrer ikkje.

21  For si rettferd skuld vil Herren gjera lovi stor og herleg.

22  Men det er eit rana og plundra folk; alle ligg dei bundne i holor og løynde i fangehus; dei vart rana, og ingen berga dei, dei vart plundra, og ingen sa: Gjev det att!

23  Kven av dykk vil heretter lyda på dette, gjeva gaum og høyra på det?

24  Kven gav Jakob burt til plyndring og Israel til ransmenner? Var det ikkje Herren, han som me synda mot, og som dei ikkje vilde fara vegane åt og ikkje høyra på hans lov?

25  So rende han ut yver dei sin heite harm og ein veldig krig; den kveikte eld i dei rundt ikring, men dei skyna det ikkje, brende dei, men dei la ikkje det på hjarta.

«  Forrige kapittel   |   Velg et kapittel   |   Neste kapittel  »
“Herren Jesu nåde vere med dykk!” — Paulus' første brev til Korinterne 16:23